هر زمان داخل دنیای واقعی و مجازی روابط عاشقانه را می بینم،از این که هر دو عضوِ آن رابطه یکدیگر را دوست داشته و برای حفظ و بهبودش می کوشند،خرسند می شوم.اما همان زمان در جایی از کوچه پس کوچه های روحم،نقطه ای گم و دور،مکانی که صدای ناله ها از دیواره های ضخیمش به بیرون نمی رود،در آن خانه که اندیشه ها و احساساتم به مثابه یک خانواده زندگی مشترک دارند،من تلفن همراه را برداشته و به آهنگِ "چه بگویم" مجوز پخش می دهم.
سالار عقیلی می خواند:
چه بگویم نگفته هم پیداست غم این دل مگر یکی و دوتاست
به همم ریخته ست گیسویی به همم ریخته ست مدت هاست
یا برگرد یا آن دل را برگردان یا بنشین یا این آتش را بنشان
آه ای جان آخر تا کی سرگردان ای زیبا ای رویا
هربار که آوایش می پیچد،زله ای به جانِ بیت الاحزانم می افتد!می دانم که مادر غصه می خورد؛پدر هم غصه می خورد.می دانم اشخاصی که به اندازه ای می شناسم شان نیز غصه می خورند.می دانم جمعی از جمعیت کره زمین غصه می خورند.
در باب صحیح بودن یا نبودنِ به فضای عمومی کشاندنِ این نوع روابط خصوصی،هنوز نتیجه ای قطعی نیافته ام و گمان نمی کنم روایت عاشقانه ها در صورتی که دچار به افراط و تفریط نشود،غلط باشد.لکن پرسشی دارم؛چقدر از کنش های اجتماعی خود مراقبت می کنیم؟
ما اطلاع داریم از فقر مالی افراد بسیاری و با این وجود تبلیغات،برنامه ها،فیلم ها و سریال هامان پُر است از نمایش دادن چیزهایی که حسرت مردم می باشند.
ما حسرتِ نداشته های بی سرپرستان،بدسرپرستان،کودکان کار،یتیمان و فرزندان شهدا را با نشان دادنِ داشتنِ نداشته هاشان چند برابر می کنیم.ما.
.
اولین مواجهه ام با چنین مراقبتی،لا به لای سطور کتاب زندگیِ شهید حمید سیاهکالی مرادی و همسرش اتفاق افتاد.آن موقع نمی فهمیدم چه می گویند و انجام می دهند؛اکنون می فهمم انگار!
.
.
آیا یادآوریِ این که
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
شایسته هست؟
:)
.
.
.
راستی این پست با مقصود نظرخواهی از شما گذاشته شده تا با هم به نتیجه ای قطعی برسیم.
درباره این سایت